នៅពេលដែលបញ្ញាសិប្បនិមិត្ត (AI) កាន់តែមានភាពទំនើប និងរីកដុះដាល នោះនឹងមានតម្រូវការកាន់តែខ្លាំងឡើងសម្រាប់បទប្បញ្ញត្តិដើម្បីគ្រប់គ្រងវាឲ្យបានល្អ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ វាមិនច្បាស់ថាអ្នកណាគួរតែទទួលខុសត្រូវចំពោះកិច្ចការការគ្រប់គ្រង AI នោះទេ។ អ្នកខ្លះលើកឡើងថារដ្ឋាភិបាលគួរតែនាំមុខ ខណៈពេលដែលអ្នកផ្សេងទៀតជឿថា ការគ្រប់គ្រងដោយឧស្សាហកម្មAIខ្លួនឯងគឺជាវិធីសាស្រ្តដ៏ល្អបំផុត។ ក្រៅពីនេះ វាក៏មានការព្រួយបារម្ភអំពីសក្តានុពលនៃភាពលំអៀង និងការរើសអើងនៅក្នុងប្រព័ន្ធ AI និងរបៀបដើម្បីធានាថាប្រព័ន្ធទាំងនេះត្រូវបានប្រើប្រាស់ប្រកបដោយទំនួលខុសត្រូវ និងសីលធម៌។
ថ្មីៗនេះគេហទំព័ររបស់ Harvard Business Review បានពិភាក្សាអំពីវិធីសាស្រ្តផ្សេងៗគ្នាក្នុងការគ្រប់គ្រង AI និងបញ្ហាប្រឈម និងឱកាសដែលវិធីសាស្រ្តនីមួយៗបានលើកបង្ហាញ។ អត្ថបទនេះបញ្ចប់ដោយការជជែកវែកញែកថាវិធីសាស្រ្តពហុភាគីគឺត្រូវការជាចាំបាច់ ដោយរដ្ឋាភិបាល ឧស្សាហកម្ម និងសង្គមស៊ីវិលធ្វើការរួមគ្នាដើម្បីបង្កើតបទប្បញ្ញត្តិប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពសម្រាប់ AI ។
វិធីសាស្រ្តដែលមានភាគីពាក់ព័ន្ធច្រើនចំពោះបទប្បញ្ញត្តិ AI នឹងមានអត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើន។ ជាដំបូង វានឹងអនុញ្ញាតឱ្យមានទស្សនវិស័យចម្រុះ ដែលត្រូវយកមកអនុវត្តលើបញ្ហាបទប្បញ្ញត្តិ។ ទីពីរ វានឹងជួយឱ្យប្រាកដថាបទប្បញ្ញត្តិត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយតម្លាភាព និងសមធម៌។ ទីបី វានឹងជួយកសាងទំនុកចិត្តរវាងរដ្ឋាភិបាល ឧស្សាហកម្ម និងសង្គមស៊ីវិល។
មានបញ្ហាប្រឈមជាច្រើនដែលត្រូវពុះពារដើម្បីអនុវត្តវិធីសាស្រ្តអ្នកពាក់ព័ន្ធច្រើនចំពោះបទប្បញ្ញត្តិ AI។ ជាដំបូងវា ចាំបាច់ត្រូវបង្កើតការយល់ដឹងច្បាស់លាស់អំពីតួនាទី និងទំនួលខុសត្រូវផ្សេងៗគ្នានៃភាគីពាក់ព័ន្ធនីមួយៗ។ ទីពីរ វាចាំបាច់ត្រូវបង្កើតយន្តការសម្រាប់ការទំនាក់ទំនង និងការសម្របសម្រួលរវាងភាគីពាក់ព័ន្ធ។ និងទីបី វានឹងចាំបាច់ក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍ការយល់ស្របលើគោលដៅ និងគោលបំណងនៃបទប្បញ្ញត្តិ AI ។
ទោះបីជាមានបញ្ហាប្រឈមក៏ដោយ វិធីសាស្រ្តដែលមានភាគីពាក់ព័ន្ធច្រើនចំពោះបទប្បញ្ញត្តិ AI គឺជាមធ្យោបាយដ៏ល្អបំផុតដើម្បីធានាថាបច្ចេកវិទ្យាដែលកំពុងរីកចម្រើនយ៉ាងឆាប់រហ័សនេះ ត្រូវបានប្រើប្រាស់ប្រកបដោយទំនួលខុសត្រូវ និងសីលធម៌។ តាមរយៈការធ្វើការរួមគ្នា រដ្ឋាភិបាល ឧស្សាហកម្ម និងសង្គមស៊ីវិលអាចបង្កើតបទប្បញ្ញត្តិប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព ដែលនឹងការពារសង្គមពីហានិភ័យដែលអាចកើតមាននៃ AI ខណៈពេលដែលអនុញ្ញាតឱ្យបច្ចេកវិទ្យានេះផ្តល់នូវអត្ថប្រយោជន៍សក្តានុពលពេញលេញរបស់វា។
