ច្បាប់ព្រហ្មទណ្ឌ និងច្បាប់រដ្ឋប្បវេណី គឺជាផ្នែកពីរផ្សេងគ្នានៃច្បាប់ ដែលបម្រើក្នុងគោលបំណងផ្សេងគ្នា និងដំណើរការក្រោមនីតិវិធីផ្សេងៗគ្នា។ ភាពខុសគ្នាចម្បងគឺស្ថិតនៅក្នុងគោលបំណងរបស់ច្បាប់ទាំងពីរនេះ៖
ច្បាប់ព្រហ្មទណ្ឌមានគោលបំណងការពារសង្គម និងរក្សាសណ្តាប់ធ្នាប់សាធារណៈដោយការដាក់ទណ្ឌកម្មបុគ្គលដែលប្រព្រឹត្តឧក្រិដ្ឋកម្ម ចំណែកច្បាប់រដ្ឋប្បវេណីផ្តោតលើការដោះស្រាយវិវាទរវាងភាគីឯកជន និងផ្តល់សំណងដល់ជនរងគ្រោះសម្រាប់ការខូចខាត ឬការបាត់បង់។ ក្នុងច្បាប់ព្រហ្មទណ្ឌ តាមរយៈអយ្យការធ្វើការចោទប្រកាន់លើជនជាប់ចោទតំណាងឱ្យផលប្រយោជន៍សាធារណៈ។ ផ្ទុយទៅវិញ ច្បាប់រដ្ឋប្បវេណី ពាក់ព័ន្ធនឹងបុគ្គលឯកជន ឬអង្គភាព (ដើមបណ្តឹង) ប្តឹងបុគ្គល ឬអង្គភាពផ្សេងទៀត (ចុងចោទ) ដើម្បីស្វែងរកដំណោះស្រាយចំពោះកំហុស ដូចជាការបំពានកិច្ចសន្យា ដែលទាក់ទងនឹងឯកជនភាពផ្ទាល់ខ្លួន។
បន្ទុកនៃភស្តុតាងក៏ខុសគ្នាខ្លាំងដែលរវាងច្បាប់ទាំងពីរនេះ។ ក្នុងសំណុំរឿងព្រហ្មទណ្ឌ តំណាងអយ្យការត្រូវតែបញ្ជាក់អំពីកំហុសរបស់ចុងចោទ ហើយកម្រិតនៃការដាក់ទោសមានលក្ខណៈជាការដាក់ពន្ធនាគារ ឬពិន័យជាប្រាក់។ រីឯក្នុងសំណុំរឿងរដ្ឋប្បវេណី ដើមបណ្តឹងគ្រាន់តែត្រូវបញ្ជាក់រឿងក្តីរបស់ខ្លួនដោយការពិចារណាលើភ័ស្តុតាងដែលគ្រាន់តែឱ្យចុងបណ្តឹងធ្វើការសងជាសំណងនៃជំនឿចិត្ត ឬការខូចខាតតែប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នោះនៅក្នុងច្បាប់ព្រហ្មទណ្ឌ លទ្ធផលគឺជាការផ្ដន្ទាទោស ឬរួចទោស ដោយផ្តោតលើការផ្ដន្ទាទោសជនល្មើស។ នៅក្នុងច្បាប់រដ្ឋប្បវេណី លទ្ធផលជាធម្មតាពាក់ព័ន្ធនឹងការកាត់ក្តីចំពោះដើមបណ្តឹង ដែលអាចទទួលបានសំណងជាប្រាក់ ឬសំណងផ្សេងទៀត។ សរុបមក ខណៈពេលដែលច្បាប់ព្រហ្មទណ្ឌស្វែងរកការផ្តន្ទាទោសចំពោះទង្វើខុសច្បាប់ដែលបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់សង្គម និងច្បាប់រដ្ឋប្បវេណីដោះស្រាយវិវាទឯកជន និងស្វែងរកសំណងសម្រាប់បុគ្គល ឬអង្គការដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយអំពើខុស។
