ភាពចចេសរឹងរុស គឺជាអាវុធមុខពីរ។ ប្រសិនបើប្រើប្រាស់ខុសកន្លែង វាគឺជា «ភាពល្ងង់ខ្លៅ» ដែលបិទបាំងការរីកចម្រើនរបស់អ្នក។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើប្រើប្រាស់ត្រូវកន្លែង វាគឺជា «ការតស៊ូ» ដែលនាំទៅរកភាពជោគជ័យ។ ការចេះបែងចែករវាងពីរយ៉ាងនេះ គឺជាសញ្ញានៃភាពវៃឆ្លាត។ ខាងក្រោមនេះជាការវិភាគលើភាពចចេសរឹងរុស និងរបៀបគ្រប់គ្រងវា៖
១. ពេលណាដែលភាពចចេសរឹងរុសក្លាយជា «ថ្នាំពុល»?
ភាពចចេសរឹងរុសក្លាយជាគ្រោះថ្នាក់ នៅពេលដែលវាត្រូវបានដឹកមុខដោយ ភាពអត្មានិយម (Ego) មិនមែនដោយហេតុផល។
សញ្ញា: អ្នកមិនព្រមស្តាប់យោបល់អ្នកដទៃ ទោះបីជាពួកគេមានទិន្នន័យត្រឹមត្រូវក៏ដោយ។ អ្នកខ្លាចថាបើយល់ស្របនឹងគេ អ្នកនឹងមើលទៅថាជា “អ្នកចាញ់”។
ផលវិបាក: អ្នកនឹងបាត់បង់ឱកាសរៀនសូត្រ បំផ្លាញទំនាក់ទំនងល្អ និងជាប់គាំងនៅក្នុងកំហុសដដែលៗ។
២. ពេលណាដែលភាពចចេសរឹងរុសក្លាយជា «ថាមពល»?
ភាពចចេសគឺល្អនៅពេលដែលវាជាការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវគោលដៅ ឬតម្លៃស្នូលរបស់អ្នក ទោះបីជាមានឧបសគ្គក៏ដោយ។
សញ្ញា: អ្នកបដិសេធមិនព្រមបោះបង់ក្តីស្រមៃ ទោះបីជាបរាជ័យ ១០ ដងក៏ដោយ។ នេះមិនមែនហៅថាចចេសទេ នេះហៅថា ការតស៊ូ (Grit)។
៣. គន្លឹះដើម្បីកែប្រែភាពចចេសទៅជាភាពឆ្លាតវៃ
ដើម្បីក្លាយជាមនុស្សដែលរីកចម្រើន អ្នកត្រូវអនុវត្តរូបមន្តនេះ៖ «ចចេសនឹងគោលដៅ តែបត់បែននឹងវិធីសាស្ត្រ»។
របៀបអនុវត្ត:
សួរខ្លួនឯងថា: “តើខ្ញុំកំពុងតវ៉ានេះ ដើម្បីការពារការពិត ឬការពារមុខមាត់របស់ខ្ញុំ?”
បើកចិត្ត: ហ៊ាននិយាយថា “ខ្ញុំខុស” ឬ “គំនិតរបស់អ្នកល្អជាង”។ ការទទួលស្គាល់ការពិតមិនមែនជាភាពទន់ខ្សោយទេ តែជាភាពចាស់ទុំ។
សរុបមក កុំបោះបង់ភាពចចេសរបស់អ្នកចោលទាំងស្រុង តែត្រូវប្រើវាឲ្យត្រូវកន្លែង។ ត្រូវចចេសមិនចុះចាញ់នឹងឧបសគ្គ ប៉ុន្តែត្រូវទន់ភ្លន់និងបើកចិត្តទូលាយក្នុងការទទួលយកចំណេះដឹងថ្មីៗ។ នោះហើយគឺជាលក្ខណៈរបស់អ្នកដឹកនាំពិតប្រាកដ។
