ការដាក់តម្លៃផលិតផលឲ្យបានត្រឹមត្រូវគឺជាការបង្កើតតុល្យការសម្រាប់អាជីវកម្ម។ ការដាក់តម្លៃទាបមិនមែនជាវិធីសាស្រ្តល្អបំផុតទេ ទោះបីជាចំនួននៃការលក់មានច្រើនប៉ុន្តែអាចនឹងមិនចំណេញប៉ុន្មានទេ។ ដូចគ្នាដែរ ចំពោះការដាក់តម្លៃខ្ពស់អាចមានចំនួនលក់តិច ហើយជម្រុះចេញ “អតិថិជនដែលការចំណាយមានកំណត់” ដូច្នេះនាំឲ្យបាត់បង់ចំណែកទីផ្សារខ្លះ។
គ្រប់អាជីវកម្មទាំងអស់ត្រូវតែគិតគូរអំពីចំណុចនេះ។ ហើយម្ចាស់អាជីវកម្មត្រូវតែពិចារណាដោយផ្អែកទៅលើកត្តាមួយចំនួនដូចជា ការផលិត ការចំណាយ ចំណូលប៉ាន់ស្មាន និងតម្លៃរបស់ដៃគូរប្រជែង។ ការដាក់តម្លៃមិនថាទៅលើទំនិញថ្មី ឬទំនិញដែលមានស្រាប់ មិនមែនគ្រាន់តែជា ការគណនាគណិតវិទ្យាឡើយ។ តាមពិតទៅ ការគណនាតួរលេខគឺគ្រាប់តែជាជំហានដំបូងមួយនៅក្នុងដំណើរការទាំងមូលប៉ុណ្ណោះ។
តួរលេខគឺជាការគិតបែបតក្ក។ ផ្ទុយមកវិញ អតិថិជនទិញគឺអាស្រ័យពាក់ព័ន្ធទៅនឹងចិត្តសាស្រ្ត។ ពួកយើងត្រូវតែគណនាតួរលេខ ប៉ុន្តែយើងត្រូវតែដើរមួយជំហានទៀតដែលមិនមែនជាការនិយាយអំពីការគណនាតួរលេខ។
សិល្បៈនៃការដាក់តម្លៃ ទាមទារឲ្យអ្នកគណនា “ឥទ្ធិពលនៃអាកប្បកិរិយាមនុស្សទៅលើការមើលឃើញអំពីតម្លៃ”។
ដើម្បីដាក់តម្លៃផលិតផល អ្នកត្រូវតែសិក្សាអំពីយុទ្ធសាស្រ្តដាក់តម្លៃនីមួយៗ និងឥទ្ធិពលចិត្តសាស្រ្តដែលវាមានទៅលើអតិថិជន ហើយអ្នកអាចជ្រើសរើសយុទ្ធសាស្រ្តមួយដែលសាកសមសម្រាប់អាជីវកម្មក៏ដូចជាផលិតផលរបស់អ្នក។
១/ តម្លៃលក់រាយ៖ ការជ្រើសរើសយុទ្ធសាស្រ្តតម្លៃដែលត្រឹមត្រូវ
អាជីវកម្មលក់រាយជាច្រើនប្រើ ការដាក់តម្លៃឃីស្តូន (ហៅថា keystone pricing។ ខ្ញុំនឹងនិយាយបន្ថែមនៅខាងក្រោម) ដែលជាវីធីគុណថ្លៃដើមទ្វេរដង។ ទោះបីយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកនឹងត្រូវ ម៉ាខអាប់ (ហៅថា mark up = ភាពខុសគ្នារវាងតម្លៃលក់និងថ្លៃដើមផលិតផលគិតជាភាគរយនៃថ្លៃដើម) ខ្ពស់ ឬទាបជាងនេះ អាស្រ័យលើស្ថានភាពជាក់ស្តែង។
នេះគឺជារូបមន្តងាយៗដើម្បីគណនាតម្លៃលក់រាយ៖
តម្លៃលក់រាយ= ថ្លៃដើមទំនិញ/ ( 100-ភាគរយម៉ាខអាប់) x 100
ឧទាហរណ៍ អ្នកចង់ដាក់តម្លៃផលិតផលមួយដែលមានថ្លៃដើម $15 ដោយការម៉ាខអាប់ 45% ជំនួសឲ្យការម៉ាខអាប់ទូទៅ 50%។ អ្នកនឹងត្រូវគណនាដូចខាងក្រោម៖
តម្លៃលក់រាយ= $15/ ( 100%-45%) x 100
=15/55 x 100
=$27
រូបមន្តម៉ាខអាប់នេះសាមញ្ញ ប៉ុន្តែមិនសាកសមសម្រាប់គ្រប់ប្រភេទផលិតផលទេ។ ពីព្រោះអាជីវកម្មទាំងអស់មិនដូចគ្នា ដូច្នេះគំនិតសូមលើកបង្ហាញវិធីសាស្រ្ត១០ក្នុងការដាក់តម្លៃដែលពេញនិយម ភ្ជាប់ជាមួយការបកស្រាយអំពីគុណសម្បត្តិនិងគុណវិបត្តិនៃវីធីសាស្រ្តនីមួយៗ ដើម្បីអាចឲ្យការជ្រើសរើសរបស់អ្នកមានភាពងាយស្រួលបន្តិច។
២/ តម្លៃលក់រាយចេញដោយរោងចក្រផលិត MSRP (MSRP=manufacturer suggested retail price)
ដូចទៅនឹងឈ្មោះរបស់វិធីសាស្រ្តនេះ MSRP គឺជាតម្លៃលក់រាយ ដែលរោងចក្រណែនាំអ្នកចែកចាយផលិផលរបស់ពួកគេ លក់ទៅកាន់អតិថិជន។ រោងចក្រប្រើប្រាស់វិធីសាស្រ្ត MSRP ដើម្បីបង្កើតស្តង់ដារតម្លៃសម្រាប់ផលិតផលគ្រប់ទីកន្លែងនិងអ្នកចែកចាយរាយ។
អាជីវកម្មប្រើវិធីសាស្រ្ត MSRP សម្រាប់ផលិតផលស្តង់ដារខ្ពស់ដូចជាគ្រឿងអេឡិចត្រូនិកជាដើម។
គុណសម្បត្តិ៖ អ្នកចំណេញពេលវេលា មិនចាំបាច់គិតគូរអំពីតម្លៃគឺគ្រាន់តែដាក់តម្លៃតាមការកំណត់ពីរោងចក្រផលិត។
គុណវិបត្តិ៖ អាជីវកម្មដែលប្រើ MSRP ជាធម្មតាមិនអាចប្រកួតលើតម្លៃបានទេ ពីព្រោះគ្រប់គ្នាលក់ក្នុងតម្លៃដូចគ្នា។
៣/ ការដាក់តម្លៃ ឃីស្តូន (Keystone pricing)
វាគឺជាវិធីសាស្រ្តសាមញ្ញមួយដែលងាយស្រួល។ អ្នកគ្រាន់តែគុណថ្លៃដើមទ្វេរដង ដើម្បីទទួលបានតម្លៃលក់រាយ។ ប៉ុន្តែមានកាលៈទេសៈច្រើនដែលការដាក់តម្លៃតាមវីធីនេះអាចធ្វើឲ្យតម្លៃលក់រាយ ទាបពេក ខ្ពស់ពេក ឬក៏ត្រូវល្មមជាមួយអាជីវកម្ម។
ប្រសិនបើអ្នកមានផលិតផលដែលមានរង្វិលការលក់យឺត និងចំណាយច្រើនលើការដឹកជញ្ជូននិងការស្តុក ហើយវាមានលក្ខណៈពិសេសឬមិនមានអ្នកលក់ទូលំទូលាយ ដូច្នេះអ្នកប្រហែលមិនសូវចំណេញទេបើដាក់តម្លៃតាម ឃីស្តូន។ ក្នុងករណីនេះអ្នកអាចប្រើការម៉ាខអាប់ខ្ពស់ជាងនេះ ដើម្បីបង្កើនតម្លៃលក់រាយសម្រាប់ “ផលិតផលមានតម្រូវការ” ទាំងនេះ។
ម៉្យាងទៀត ប្រសិនបើផលិតផលអ្នកមានអ្នកលក់ច្រើននិងងាយរកទិញបាន ការដាក់តម្លៃ ឃីស្តូន អាចនឹងពិបាកលក់ចេញ។
គុណសម្បត្តិ៖ ការដាក់តម្លៃតាមឃីស្តូន ងាយនិងលឿន ហើយទទួលបានប្រាក់ចំណេញម៉ាជីនច្រើន។
គុណវិបត្តិ៖ វាអាស្រ័យទៅលើ ភាពងាយស្រួលរកទិញ និងតម្រូវការរបស់ផលិផលមួយ។ ការដាក់តាមឃីស្តូនអាចមានតម្លៃថ្លៃពេកសម្រាប់អតិថិជន។
តើមានការដាក់តម្លៃបែបណាទៀតដើម្បីជម្រុញការលក់? តើអាចទេបើហាងលក់ខាតដើម?
ចម្លើយមាននៅក្នុងអត្ថបទបន្ត។ សូមរង់ចាំតាមដាន។
