ដោយសារការរីករាលនិងការជះឥទ្ធិពលយ៉ាងទូលំទូលាយនៃCovid-19 បានគ្របដណ្ដប់លើព័ត៌មានទូទាំងពិភពលោក ហើយយើងទាំងអស់គ្នាក៏បានឃើញ បានជួបប្រទះពីការរីករាលដាលនៃការព្រួយបារម្ភ ភាពភ័យខ្លាច ការថប់អារម្មណ៍ និងអស្ថិរភាពនៅក្នុងសង្គមបច្ចុប្បន។ជាការពិតនៅក្នុងវិបត្តិមួយនេះ ស្ថានភាពផ្លូវចិត្តរបស់យើងច្រើនតែ ធ្វើឲ្យស្ថានការណ៍ដែលកំពុងតែមានបញ្ហាប្រឈមកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ ហើយវាក៏បានវិវត្តន៍ទៅជាឧបសគ្គធំមួយនៅក្នុងបញ្ហាប្រឈមនោះ។ តើអ្នកដឹងទេថា ហេតុអ្វីបានវាក្លាយទៅជាបែបហ្នឹង? ហើយតើយើងអាចផ្លាស់ប្ដូរវាបានយ៉ាងរបៀបណា?ក្នុងនាមជានាយកប្រតិបត្តិរបស់ក្រុមហ៊ុនដែលនាំមកនូវការយកចិត្តទុកដាក់ដល់ក្រុមហ៊ុន ក្នុងគោលបំណងដើម្បីស្វះស្វែងរកវិធីថ្មីនៃការគិតនិងការងារឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព ខ្ញុំនឹងចែករំលែកពីរបៀបនៃការឆ្លើយតបទៅនឹងវិបត្តិ ដូចជាការគម្រាមកំហែងនៃជម្ងឺរាតត្បាតនេះជាដើម។
ទោះបីជាគ្មានព័ត៌មានអាក្រក់ឬគួរឲ្យព្រួយបារម្ភកើតឡើងក៏ដោយក៏ទំនោរនៃការគិតដោយធម្មជាតិរបស់អ្នកនៅតែបង្ហាញពីភាពភ័យខ្លាច និង ការរំខានពីមជ្ឈដ្ឋានខាងក្រៅដដែល។ ការសិក្សាថ្មីបំផុតរបស់យើងបានរកឃើញថា៥៨%នៃនយោជិកបានរាយការណ៍ពីភាពអសមត្ថភាពក្នុងការគ្រប់គ្រងការយកចិត្តទុកដាក់ធ្វើការរបស់ពួកគេនៅកន្លែងធ្វើការ។ ម្យ៉ាងវិញទៀតបើយោងតាមការស្រាវជ្រាវបានបង្ហាញថាអ្នកអាចនឹងងាយឆាប់ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងលំនាំនៃការគិតអវិជ្ជមាននៅ ពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់លាយឡំនឹងភាពភ័យខ្លាច ដែលជាហេតុធ្វើឲ្យចិត្តរបស់អ្នកវង្វេង និង អារម្មណ៍មិនមូល ។ក្នុងពេលដែលយើងកំពុងតែមានវិបត្តិ ដូចជាពេលឥលូវនេះ វាបានធ្វើឲ្យចិត្តរបស់អ្នកកាន់តែមានភាពទាក់ទាញដោយការគិតដែលមិនអាចនិយាយចេញបាន អារម្មណ៍នៃភាពភ័យខ្លាច និង ភាពអស់សង្ឃឹម ហើយនៅពេលដែលគំនិតរបស់អ្នកជាប់គាំងជាមួយនឹងការគិតអវិជ្ជមានបែបនេះ វាប្រៀបបានទៅនឹងការយកច្រវាក់មកចងរឹតខ្លួនឯងអ៊ឺចឺង។ ភាពភ័យខ្លាចនឹងធ្វើឲ្យគំនិត និង ចក្ខុវិស័យរបស់អ្នកមានភាពតូចចង្អៀត មានគំនិតសុញសាញទៅនឹងអ្វីមួយ ដែលអ្នកមិនអាចនឹងមើលឃើញអ្វីពិតប្រាកដ និង ភាពវិជ្ជមានឡើយ។បច្ចុប្បននេះ ការពិតនៃរបៀបដែល Covid-19 បានឆ្លងរាលដាលមនុស្សទូទាំងពិភពលោក គឺវាកំពុងតែដើរតួជាអ្នកបន្លាចមនុស្សដ៏សាហាវបំផុត និងជាអ្នកធ្វើឲ្យមនុស្សមានភាពភ័យខ្លាចទៅលើមនុស្សដូចគ្នា មិនហ៊ាននៅជិតជុំគ្នា ព្រមទាំងបានបង្កើននូវអារម្មណ៍ឯកោរបស់មនុស្សបន្ថែមទៀត។លើសពីនេះទៅទៀតបញ្ហាប្រឈមទី១ ដែលយើងត្រូវជួប គឺវាបានធ្វើឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាទទួលរងនូវផលប៉ះពាល់ដោយការរឹតត្បិតការធ្វើដំណើរ ការធ្លាក់ចុះតម្លៃភាគហ៊ុន និង កង្វះខាតនូវការផ្គត់ផ្គង់ជាដើម។រីឯបញ្ហាប្រឈមទី២ គឺការព្រួយបារម្ភពីការឆ្លងវីរុសដោយខ្លួនឯង ការព្រួយបារម្ភថាមនុស្សជាទីស្រលាញ់របស់យើងនឹងទទួលនូវជម្ងឺនេះ ព្រួយបារម្ភអំពីផលប៉ះពាល់ផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ និង សេណារីយ៉ូដ៏ខ្មៅងងឹតដទៃទៀតដែលជន់លិចនូវព័ត៌មាន និង ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម។
ដូចនេះវិធីដើម្បីជំនះទំនោរធម្មជាតិនៃភាពភ័យខ្លាចរបស់ខ្លួនឯងគឺត្រូវបង្កើតភាពរឹងមាំ ភាពធន់ផ្លូវចិត្តរបស់យើងតាមរយៈការគិត។ ភាពរឹងមាំផ្លូវចិត្តជាពិសេសនៅពេលដែលមានបញ្ហាដូចបច្ចុប្បននេះ មានន័យថាការគ្រប់គ្រងចិត្តខ្លួនឯងតាមវិធីមួយដែលអាចបង្កើនសមត្ថភាពយើងក្នុងការប្រឈមមុខនូវវិបិត្តទាំងនេះ មុនពេលដែលវាវាយប្រហារមកយើង។ភាពរឹងមាំវាគឺជាជំនាញមួយដែលអ្នកអាចបង្វឹកខ្លួនឯងឲ្យបាត់នូវភាពតក់ស្លុត។ខាងក្រោមនេះគឺជាយុទ្ធសាស្រ្តទាំង៣ដែលមានប្រសិទ្ធភាព៖
១. ដំបូង អ្នកត្រូវតាំងស្មារតីឲ្យស្ងប់
នៅពេលដែលអ្នកផ្ដោតទៅលើការតាំងចិត្តឲ្យស្ងប់ និង ធ្វើឲ្យខួរក្បាលរបស់អ្នកស្រលះថ្លា អ្នកអាចយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើអ្វីដែលមានពិតជាក់ស្ដែងនៅជុំវិញអ្នក ហើយអាចធ្វើឲ្យអ្នកទទួលអ្វីដែលអ្នកនឹងទទួលបាន។ អ្នកត្រូវសង្កេតនិងគ្រប់គ្រងគំនិតរបស់អ្នកឲ្យបានល្អជៀសវាងការវិលទៅនូវគំនិតអវិជ្ជមានម្ដងទៀត។ ការប្រមូលស្មារតីឲ្យមូលគឺពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់ ពីព្រោះវាជួយរក្សាគំនិតរបស់អ្នកឲ្យនឹងធឹង មិនវង្វេងស្មារតី ជួយកាត់បន្ថយនូវភាពតានតឹង និងកាត់បន្ថយពីក្ដីបារម្ភដែលយើងកំពុងតែជាប់គាំងឲ្យត្រលប់មកសភាពងាយស្រួលវិញ។
២. មើលទៅមឈ្ឈដ្ឋានខាងក្រៅ
ភាពអស់សង្ឃឹមនិងការភ័យខ្លាចអាចនាំឲ្យអ្នកមានប្រតិម្មហួសហេតុទៅលើរឿងអ្វីមួយដោយអចេតនា។ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ប្រសើរនិងធូរស្បើយជាងមុន ប្រសិនបើអ្នកធ្វើកិច្ចការងារណាមួយដែលអ្នកមិនទាន់បំពេញរួច ជាជាងអង្គុយដកដង្ហើមវែង ពោរពេញទៅដោយក្ដីបារម្ភនៅក្នុងចិត្ត។ដូចនេះ ចូរអ្នកក្រឡេកទៅមើលមជ្ឈដ្ឋានខាងក្រៅហើយឆ្លុះបញ្ចាំងពីតថភាពទាំងនោះដើម្បីរកឃើញនូវចម្លើយកាន់តែច្បាស់អំពីវិធីល្អបំផុតដើម្បីឈានជើងទៅមុខក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហារួម។
៣. ភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃតាមរយៈក្ដីមេត្តា
ក្ដីមេត្តាគឺជាការអាណិតអាសូរ ការយល់ចិត្តគ្នា និងមានចេតនាដើម្បីផ្ដល់នូវផលប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃ។ ហើយក្ដីមេត្តាករុណានេះដែរកើតឡើងដោយការចាប់ផ្ដើមសួរសំណួរឬសួរសុខទុក្ខនរណាម្នាក់ ដើម្បីបង្កើនទំនាក់ទំនងជារៀងរាល់ថ្ងៃជាមួយមនុស្សជុំវិញខ្លួន។ ជាមួយនឹងការសួរនូវសំណួរសាមញ្ញធម្មតាបែបនេះ នោះរឿងដ៏អស្ចារ្យនឹងកើតឡើង ឯចិត្តគំនិតរបស់អ្នកនឹងរីកធំឡើង ថែមទាំងធ្វើឲ្យអ្នកដឹងថានរណាដែលមានភាពពិតប្រាកដជាមួយអ្នក បារម្ភពីអ្នកពិតប្រាកដ។
